از ما چه میماند؟

دیشب که توی رخت خواب دراز کشیده بودم و نور سفید چراغ از توی کوچه به صورتم میتابید، داشتم فکر میکردم که بعد از مرگم، پدر و مادرم باید از چه چیز من یاد کنند؟ چه چیز من تا ابد ولشان نمیکند؟ خب اگر محمد یکهو بیفتد و زبانم لال بمیرد، کلی چیز هست که آنها میتوانند درباره اش صحبت کنند. درباره این که چقدر پرتلاش بود. چقدر درسخوان بود. چقدر خوش قلب بود. ( البته آنها اینطور فکر میکنند) چقدر میرفت خرید و دو تا دانه نان میگرفت و ما هزار بار قربان صدقه اش میرفتیم! وارد این بحث نشوم بهتر است. خلاصه که محمد یک عالمه ویژگی بارز برای پدر و مادرم دارد. اما من چطور؟ یک فاطمه غلامی معمولی. مثل همه فاطمه های غلامی معمولی. اصلا کسی به من نگاه نمیکند. اصلا کسی به من فکر نمیکند.

باید یک کار جالب قبل از مردنم انجام بدهم. یک کار خیلی مهم خیلی خوب. باید کاری کنم که پدر و مادرم در آن قسمت از مجلس عزاداری که همه درباره حیف بودن طرف حرف میزنند، حرفهای دهن پرکنی داشته باشند. آخر من در این مدت کوتاه چه طور اینهمه کار بکنم؟!

راستی، نگفتم؟ میخواهم روز تولدم کار را تمام کنم. تراژیک تر از این نمیشود. البته امسال هم مثل سالهای قبل بعید میدانم حتی تبریکی بهم بگویند. البته واقعا اگر یادشان بیندازم میگویند. بابا میگوید تولدت مبارک دخترم... به به.. به به... مامان که بغلم هم میکند. ولی خب خیلی زحمت میکشند! همه معنی تولد این است که بدون این که تو چیزی بگویی چند نفر آدم در آن روز به خصوص به تو فکر کرده اند و کارهایی برایت انجام داده اند.

در اینجا برادرم میگوید:‌ من که میگم باید از همون اول زنده به گورش میکردیم. نمیدانم این حرف را از کی یاد گرفته ولی روزی هزار بار میگوید و هیچ کس هم بهش نمیخندد اما باز ادامه میدهد. البته احتمالا دفعه اول که گفته است یک نفر به او خندیده است. هه. همه بچه خرخوان ها اینطوری هستند. خیال میکنند فرمول زندگی را پیدا میکنند و بعد همه جا میتوانند از آن استفاده کنند.

البته پارسال که رفته بود دانشگاه و مثلا دور بود و اینها، به گوشی مامانم اس ام اس داده بود که به فاطمه تبریک بگویید. این را هیچ وقت یادم نمیرود. از وقتی رفته تهران دارد کم کم آدم میشود. نمیدانم شاید امسال هم تبریک بگوید. ولی احتمالا تا ساعت ده یازده صبح که او بخواهد یادش بیاید، دیگر دیر شده است.

میدانید آدم باید دوراندیش باشد. به نظرم نصفه شب مردن خیلی باکلاس تر است نه؟‌ یا این که... نه میدانید دلم میخواهد قبل از مردنم راحت بخوابم. یک شب با آرامش. به امید این که فردا بالاخره رویایم را عملی میکنم. مثلا پنج و شش صبح بلند شوم و کار را تمام کنم. البته در مورد چگونگی کار ایده های جالبی روی کاغذ آورده ام که فعلا اینجا درباره اش حرف نمیزنم. میخواهم یک خورده درباره اختراع و اینها چیز یاد بگیرم تا ببینم چه میشود. اما درباره زبان کاملا مطمئنم: 23 دی ماه. صبح زود.

نمیدانم چه کاری میتوانم بکنم که مامان و بابایم همیشه توی ذهنشان بماند. شما اگر مامان و بابا بودید چه کاری حالتان را خوب میکرد؟ البته میدانید یک چیز دیگری هم این وسط هست. آن هم این که من دارم این کار را میکنم که یک جورهایی حال آنها بد شود. اما... الآن واقعیتش این است که این کارهای حال خوب کنک را هم میخواهم به همین خاطر انجام دهم که بعدش یادش بیفتند. و بیشتر... زجر بکشند. آره؟ نه واقعا. نه.. نه من فقط میخواهم دلشان به چند تا خاطره خوب از من خوش باشد. پیش خودشان فکر کنند لااقل چهارده پونزده سال بچه مان زندگی خوبی داشت و کارهای خوب میکرد ولی یکهو زد به سرش.

نمیدانم چه کاری. ولی میخواهم قبل از مرگم کارهای خوب بکنم.

 

احتمالات ممکن

·    «وقتی قرص را خوردم پشیمان شدم.» این جمله‌ای است که حدود ٩٠‌درصد از کسانی که به دلیل مسمومیت با قرص برنج به بیمارستان آمده‌اند می‌گویند. اما فاصله این ندامت تا مرگ کمتر از چند ساعت است. قرص برنج پشیمانی ندارد. از گلویت که پایین می‌رود مثل طاعون وجودت را تسخیر می‌کند. تشنه‌ات می‌کند اما آشامیدن آب اثر آن را چند برابر و سرعت عملکردش را شدت می‌دهد. این‌که هوشیار باشی و رفته‌رفته مرگ تک‌تک اعضای بدنت را حس کنی دردناک‌ترین نوع مرگ است. ارگان‌های بدن یکی‌یکی می‌میرند و تو درحالی‌که چشمانت باز است برای آخرین لحظه‌های ماندن در این دنیا مبهوت تلاش اطرافیانت هستی. دکتر حسنیان پزشک بخش مسمومیت بیمارستان لقمان که از تشریح جزییات مرگ دردناک با قرص برنج خودداری کرد در گفت و گو با «شهروند» گفت: «اطلاع‌رسانی و تولید خبر در جراید گاهی نتیجه معکوس دارد و می‌تواند کسانی را که پتانسیل یا تصمیم به خودکشی دارند به انتخاب نوع روش آن ترغیب کند.»  مرگ بر اثر مصرف این قرص با توجه به دوز مصرف، چینی بودن قرص یا مقاومت بدن فرد مصرف‌کننده، ممکن است بین سه ساعت تا چند روز طول بکشد.

·  در بیمارستان لقمان تهران، مستقیم می‌رویم به بخش مسمومیت و مراقبت‌های ویژه؛ جایی که می‌گویند خیلی از افراد قربانی قرص برنج را به این بیمارستان می‌آورند. یکی از قربانیان این قرص مرگبار، خانمی میانسال است. بدنش متورم شده است و بوی بسیار بدی شبیه بوی ماهی گندیده از او متصاعد می‌شود.

یکی دیگر از قربانیان از درد به خود می‌پیچد و بلندبلند گریه می‌کند. مدام می‌گوید «غلط کردم»، «کمکم کنید»، «نمی‌خواهم بمیرم». پرستار رو به من می‌کند و می‌گوید: حتی یک مورد خودکشی با قرص برنج هم ندیده‌ام که فرد بعد از خودکشی از کرده خودش پشیمان نشده باشد.

             

اینها نتیجه مطالعات امروزم بود. در واقع به نتایج جدیدی رسیدم. نتایجی تلخ و ناامیدکننده. میدانید، خدا موقعی که داشته ما را می آفریده، داشته سعی میکرده یک چیز خوبی بیافریند دیگر. به خاطر همین هم ما را یک جور آفریده که هر جوری هست زنده بمانیم. این نتیجه ای هست که من گرفته ام! خسته نباشم!

به نظرم خدا خیلی بی فکری کرده که ما را هم مثل بقیه موجوداتش تصور کرده. فکر کرده مثلا ما هم مثل میمونها یا شیرها یا مورچه ها همش عین خر تلاش میکنیم تا زنده بمانیم و نمیریم. اصلا چرا باید خواسته باشیم بمیریم؟ شکار که هست. محل زندگی هم که هست. آب و آفتاب و هوا و... دیگر چه میخواهند این بندگان من؟

عین بابای من است. خدا را میگویم. بابایم وقتی عصبانی میشود میگوید چی میخواستی که نداری؟‌ هی مقایسه میکنی با بقیه؟ مردم نون ندارن بخورن اون وقت تو غصه میخوری که چرا جای باحال نمیریم. جای باحالم که ما نمیدونیم یعنی چی... اصلا تو...

بگذریم! فعلا کتاب خاطرات را میبیندیم و می آییم سراغ همین حالا. داشتم میگفتم. خیلی درباره انواع داروهای مسکن و اعصاب و سردرد خواندم. حتی دیدم که با استامینوفن خودکشی میکنند. ولی هیچ کدام راحت نیست. اتفاقا خیلی هم سخت است. اگر آتش گرفتن یک چیزی است که از بیرون هم مشخص است، قرص خوردن یک اتفاق درونی خیلی دردناک است. نه. نمیتوانم. نمیدانم آن سم کره ای که ملکه میخورد چی بود. اینقدر راحت نفسش بند آمد و مرد. پیدا نمیشود.

میدانید، داشتم فکر میکردم باید یک دستگاهی چیزی باشد برای کسانی که واقعا تصمیمشان را گرفته اند و میخواهند کار را یک سره کنند. یک چیز جمع و جور ساده که کار را راحت کند. گمانم میتوانم چیزی بسازم. اگر در بیاید شاید بعد از من هم شما بتوانید استفاده کنید! نمیدانم کجا میشود گذاشتش. احتمالا آن را منهدم خواهند کرد. ولی نمیدانم شاید هم اصلا برادرم آن را برای خودش برداشت. وای نکند یک روز خودش خواست آن را استفاده کند؟ ای بابا...

ولی من بیخیال نمیشوم. فعلا این تنها راهی است که دارم. باید فکر کنم ببینم چطور میتوانم دستگاه مربوطه را درست کنم.

ما برای زنده ماندن به چیزهای زیادی نیاز داریم. اگر حتی یکی از آنها نباشد، ما دیگر زنده نیستیم.

اگر یکی از اینها به ما نرسد...

اکسیژن

خون

آب

غذا

ما میمیریم. حالت دیگر هم این است که خواسته باشیم همه چیز را نابود کنیم. یعنی به جای نرساندن یکی از چیزهای ضروری، سمی چیزی به بدن برسانیم.

قرص

آتش زدن

شوک الکتریکی

حالا فکر کنید اگر همه اینها با هم ترکیب شود، در یک لحظه، به نظرم میتواند شدت و طول درد را کم کند. ولی بدی اش این است که من هیچ وقت در عمرم برای هیچ چیزی برنامه ریزی نکرده ام. در واقع همیشه برنامه ریزی شده ام. چه کار میتوانم کرد؟!

منتظرم مدرسه ها باز شود و با مشاورمان صحبت کنم. نه که بگویم چه کار میخواهم بکنم ها! نه! فقط میخواهم یک کمی بپرسم برای اختراع و ایده و اینها چه کار باید بکنم.

دلهره: از زبانم در رفت و یک چیزهایی به لیلا گفتم. او هم پیله کرد و من گفتم که وبلاگ درست کرده ام. اه. چقدر خنگم. چرا نمیفهمم کی باید چی را بگویم. آنقدر فکرم را درگیر کرده بود که هر چه میگفت از پشت عینک خودکشی باهاش صحبت میکردم. البته آدرس اینجا را ندادم و پیچاندم. یعنی ممکن است پیدا کند؟ نه... فاطمه غلامی توی اینترنت ریخته... میترسم... اگر همه چیز را برملا کند افتضاح میشود. افتضاح.

نگرانی ها + آینده ای شفاف

 نمیتوانم. نمیتوانم حرفهایم را بگویم. دارم عذاب میکشم. شما فکر میکنید که این بچه چه دلایل احمقانه ای دارد. ولی شما هیچی نمیفهمید. هیچی. امروز صبح، از کلاس زبان که آمدم خانه، نشستم پای لپ تاپ. دلم میخواست بنویسم اما هر چه نوشتم نشد. نمیتوانم بیان کنم.

میدانید، داشتم فکر میکردم چقدر احمقم. اگر پدر و مادر و برادرم بعد از مرگ به سراغ این نوشته ها بیایند، قطعا فکر میکنند که چه دلایل مسخره ای. چه دختر خنگی داشتیم ما. نه؟

نمیخواهم اینطور شود. میدانید، پدر و مادر من آدمهای ساده ای هستند. برادرم هم... نمیدانم او از وقتی رفته دانشگاه رفتارش عجیب و غریب شده و شاید حالا یک چیزهایی حالی اش باشد. ولی بعید است. آنها منظور من را از این اتفاق ها نمیفهمند.

آنها درک نمیکنند من چه میگویم. یا چرا عذاب میکشم. یا چرا درد دارم. آنها هیچ چیز نمیفهمند. شما چطور؟ نه هیچ کس نمیفهمد. بگذریم. قرارم روز اول با خودم این بود که برای خودم بنویسم. پس همینکار را ادامه میدهم.

من نویسنده زندگی خودم هستم! دلم میخواهد قصه ام جذاب تمام شود. اما برنامه چیدن برایش واقعا سخت است. همیشه وقتی میرویم باغ بهشت، تاریخ روی سنگ قبرها را نگاه میکنم. طلوع دل انگیز... غروب غم انگیز. نگاه میکنی میبینی یک سری عدد بیمزه کنار هم چیده شده اند. همیشه فکر میکردم کاش آدم میتوانست یک کمی برای این تصویر رقت انگیز که قرار است تا ابد از آدم به جا بماند کمی تصمیم بگیرد. مثلا طلوع دل انگیز:22/2/82 غروب غم انگیز: 28/2/88! البته این طفلی دیگر خیلی عمرش کوتاه شد. ولی در کل منظورم این است که یک چیزهایی از ما میماند که هیچ وقت بهش فکر نمیکنیم. آدمهای معروف که خب کارهای معروفشان ازشان باقی میماند. ولی ما آدمهای معمولی، ازمان یک عکس میماند و یک سنگ قبر. همین. البته خانواده مان چند تا خاطره از ما دارند که احتمالا هر دفعه با آب و تاب بیشتر برای بقیه تعریفش میکنند. ولی خاطره ها کم کم عوض میشوند یا کم میشوند یا گم میشوند و آخرش میبینی چیزی از تو مانده که اصلا خودت نبودی. البته به احتمال زیاد بهتر از خودت است اما بالاخره تو نیست.

اما عکس...  و سنگ قبر. هیچ وقت عوض نمیشوند. درباره شعر روی سنگ واقعا هیچ ایده ای ندارم چون از شعر هیچی سر درنمی آورم. اما درباره تاریخش چرا. میخواهم یک تاریخ معنی دار باشد. مثلا روز نوجوان. یا دقیقتر. روز توجه به فرزندان نوجوان. روز جهانی فرق نگذاشتن بین فرزندان. حتی اگر یکی از آنها خیلی معمولی بود... اصلا روز جهانی آدمهای معمولی. اصلا یک روز معمولی مثل همه روزهای دیگر تقویم! نمیدانم. واقعا که چقدر نمیدانم!

البته یک چیز را خیلی خوب میدانم. عکس العمل اطرافیانم. این قسمت هیجان انگیز ترین بخش است. آنقدر تصورش کرده ام که نقش همه را از برم!

.... پدرم، بعد از چند روز سخت و پر از گریه زاری،‌ وقتی بالاخره خانه برای مدت کوتاهی خالی میشود،‌ می‌آید مینشیند روی کاناپه ی کنار اپن، پاهایش را دراز میکند، و مامان سینی چایی را میگذارد روی میز کنار دستش. می‌گوید: نمیفهمم... واقعا نمیفهمم... ما چی برای این دختر کم گذاشته بودیم؟ هر چی که میخواست براش فراهم کردیم... فقط یه دونه گوشی بود که... اونم گفته بودم میخرم...قرار بود تولد پونزده سالگیش...

بغضش میترکد و به مامان نگاه میکند که زودتر از او اشک روی گونه هایش جاری شده است.

حالا مامان. میگوید: همیشه بهش میگفتم حرفی داری بیا به خودم بزن. میگفتم با غریبه ها نمیخواد درد دل کنی به خودم بگو... همش میرفتم دم اتاقش براش میوه میبردم...  همیشه حواسم بهش بود. که چیکار میکنه کجا میره. خیلی بیشتر از محمد حواسم بهش بود چون بالاخره دختر بود... . در اینجا دماغش دراز میشود چون خودش هم میداند که فقط و فقط توی خیابان جلوی دزدها حواسش به من بوده!  و بقیه وقتها همش داشته سنگ محمد را به سینه میزده. بگذریم. در اینجا صدای هق هقش بلند میشود و بعد با همدیگر هی گریه...

فاطمه! هیچ میفهمی چی داری میگویی؟ چه آدم پستی هستی تو! چقدر... چقدر؟!

بگذار این یکی را هم تصور کنم. مامان زنگ زده است به محمد. پشت تلفن. محمد گوشی را قطع میکند و مینویسد: تو کتابخونم. زنگ میزنم. مامان دوباره زنگ میزند. محمد با عصبانیت گوشی را برمیدارد و می آید بیرون:‌ مامان جان چیه دوباره؟ حالا دیر میشه یه ساعت دیگه بگی؟ بعد که دهنش را میبندد صدای گریه ی مامان را میشنود.

-        مامان! چی شده؟‌ مامااااان... چرا گریه میکنی؟ اتفاقی افتاده؟

بعد مامان میگوید: فاطمه.... فاطمه...

-        فاطمه چیزیش شده؟

بعد مامان جیغ میزند و گوشی از دستش می افتد. گوشی قطع میشود. محمد با اضطراب به بابا زنگ میزند. بابا هم بعد از همین کارها بالاخره میگوید.

-        خواهرت... خودشو... خودشو کشت.

از اینجا به بعد اگر مثل فیلمها باشد...

دنیا دور سر محمد میچرخد. گوشی از دستش می افتد. چهره ی خواهرش با لبخندی معصومانه جلوی چشمش ظاهر میشود و صدای خنده های کودکانه او در سرش میپیچد.  زیر لب میگوید: دروغه.... دروغه... فریاد میزند: ‌دروغه غه غه هه هه ه ه ....

(این اکو بود!)

ولی خب مثل فیلمها نیست! برمیگردیم...

-... خودشو کشت.

محمد یک لحظه مکث میکند. پیش خودش فکر میکند: همین؟ منو اینهمه کشوندن بیرون... این دختره ی خل که معلوم بود آخر یه کاری دست خودش میده... ای بابا. برم برنامه امتحانامو نگا کنم ببینم اگه بینش روز خالی هست یه سری برم همدان ببینم چه خبره.

بعد برمیگردد به سمت کتابخانه ولی یکهو دلش یکجوری میشود. یعنی راستی راستی فاطمه خودش را کشت؟‌ دستی میکشد توی موهایش. عین بچه کوچولوها بغض میکند و لبش میلرزد. بعد آرام اشکش می آید پایین.

نه! این تیکه را جدی گفتم! محمد همیشه همینطوری است. اول میگوید به درک. اصلا مهم نیست. ولی کم کم حالی اش میشود که چه اتفاقی افتاده. اینطور چیزها برایش مثل مسئله های فیزیک و شیمی نیست که با یک نگاه بتواند حلش کند. یک خورده دیر میگیرد. ولی آخرش میگیرد.

درباره مامان و بابایم مطمئنم که دوستم دارند. ( زیاد نه. ولی بالاخره مادر پدرند.) ولی درباره برادرم، راستش مطمئن نیستم. واقعا من هیچ کاری برایش کرده ام که یادش بماند؟ دوست دارم بعد از مرگم چیز خوبی ازم بماند.

شاید خنده های من همیشه از سر لجبازی بوده و کوچکترین معصومیتی در آنها دیده نمی‌شود، شاید هیچ وقت از این خواهرهای مهربان گوگوری مگوری نبوده ام و راستش را بخواهید هر وقت که مامان نبوده، سعی داشتم که یک جوری سر به سر برادرم بگذارم، اما بالاخره حتما یک چیزهای خوبی دارم که او یادش بماند دیگر. نه؟

دارم فکر میکنم به آینده. همیشه برایم کلمه خسته کننده ای بود. و همچنین دلهره آور. یعنی چه خواهد شد؟ باید انتخاب رشته کنم؟‌ باید کنکور بدهم؟‌ باید با محمد مقایسه ام کنند؟

اما حالا، نه تنها خودم را از شر همه این فکرهای عذاب آور رها کرده ام، بلکه چیزهای خیلی جذاب تری جایشان گذاشته ام. حالا میتوانم آینده ام را ببینم. مثل آینه. تصورش کرده ام. بارها و بارها. و حالا میخواهم ثبتش کنم. یک روزی هم اجرایش میکنم!

به دوستهایم فکر میکنم. به لیلا و ریحانه سادات و نسترن. لابد نسترن خیلی گریه میکند. نسترن البته همیشه خیلی گریه میکند. معلمها چطور؟ مدیر و معاونها؟ لابد اولین کاری که میکنند یک سخنرانی طولانی سر صف است. که: غلامی؟ خاک تو سرش کند،‌ شما از این خیالها به سرتان نزندها!

یعنی آن معلم عربی نفرت انگیزمان هم برای من گریه خواهد کرد؟ لابد. سنگ که نیست. فقط عوضی است.

بگذریم. یک چیزهایی روی کاغذ نوشته ام که باید برایشان برنامه بریزم. یکی همین سنگ قبر، یکی هم این که چکار کنم تا عکس العملها همانی باشد که میخواهم. و البته خیلی چیزهای دیگر. کم کم برنامه هایم را میگویم. به نظرم دارم خوب پیش میروم. تا اینجا چیزهای خوبی برای خودم روشن شده است.

چطور؟‌! روش بجویید!

سلام عرض میشود! از یکی از همان مسافرتهای خسته کننده ای که گفتم برمیگردم. مشهد. نصف عمرمان را ما توی مشهد میگذرانیم. :/ بگذریم.

خب. برویم که بخش بعدی را شروع کنیم.

در این مدت اینترنت درست حسابی نداشتم. اما ایده ی مطالبی که قرار بود بنویسم را توی ذهنم مشخص کردم و هم اکنون میخواهم اجرا کنم! میدانید، همه این مقدمه ها را گفتم، که برسم به بحث شیرین خودمان. برنامه ریزی دقیق برای لحظه لحظه ی کارمان. نخندید! کاملا جدی هستم!

اگر یک سرچ ساده بکنید،‌ میبینید که روشهای گوناگونی برای کوتاه کردن دستمان از دنیا وجود دارد. اما من واقعا هیچ کدامشان را دوست ندارم. نمیدانم. واقعا دارم گیج میشوم. اینهمه بین روشهای مختلف گشتم اما انگار واقعا هیچ کدام از خودکش!‌ های تاریخ مثل من نبوده اند!

مثلا اسلحه گرم! عمرا! به فرض که من یک روز برم در مغازه و بگویم سلام آقا تفنگ میخوام. برای چی دخترم؟ میخوام خودمو بکشم. بفرما. بیست هزار تومن. مرسی. بعد هم بروم یک جای خلوت... مثلا ته پارک سر خیابان. و خودم را خلاص کنم. ولی خب... میترسم! گلوله! کجا بزنم آن وقت؟ مثل فیلمها توی حلقم؟! نه به خدا این دیگر نهایت زجر است. من نمیتوانم. :/

راه دیگر این است که بروم روی پشت بام و پرت شوم! یا بروم جلوی ماشین ها و هی ویراژ بدهند و هی فحش بدهند. اوه این که دیگر از همه بدتر است. آخرش هم نمی میرم اینطوری. مطمئنم. 

خودسوزی؟‌ خفگی در آب؟ نه. اینها تدریجی است. برش مچ دست هم همینطور. امیرکبیر بدبخت چه مدت طولانی ای خون ازش رفت تا مرد. سخت است دیگر. حداقل آدم در اوج باشد مثلا. مثل وقتی که یک نفر تا لحظه آخر به تو ضربه میزند و تو مقاومت میکنی. نه این که بنشینی تا نفست یا خونت یا آبت بدنت تمام شود و بمیری. این خیلی دردناک است. خیلی. هیچ کس با من دشمن هست؟‌ کاش یکی ترورم میکرد. آه که در این دنیای بزرگ یک دانه دشمن هم سهم ما نشد!

نه من نمیتوانم به این روشها تن بدهم. اگر آدم بگوید کم کم زجر میکشم تا بمیرم که خب چرا اصلا خودش را بکشد؟ کم کم زندگی میکند تا یک وقت بمیرد! من میخواهم در یک لحظه کار را تمام کنم. توی سریال دونگ یی یادم هست که وقتی ملکه ی خیانتکار را میخواستند بکشند، بهش یک کاسه سم دادند. خیلی خوشگل وسط جمعیت نشست، خاطراتش را مرور کرد، سم را خورد و مرد. بدون اینهمه رنج و عذاب. اصلا مگر مرگ به معنی رهایی نیست؟

نمیدانم. دوست دارید لحظه مرگتان چه شکلی باشید؟‌ سفید مثل گچ؟ ترکیده؟! پودر شده؟! به نظر من آدم باید وقتی که میمیرد خوشگل باشد. که بقیه زجر بکشند. خودخواهی میشود ؟ خوب بشود! اصلا آدم خودکشی میکند به خاطر خودخواهی اش دیگر. هیچ هم بد نیست. آدم نباید هیچ وقت خودش را فدا کند برای دیگران. من یک زندگی میانمایه مسخره را بگذرانم که مثلا دو تا آدم چهل پنجاه ساله خیالشان راحت باشد.. چرا؟! بیخود! 

من هیچ وقت رژ لب نمیزنم اما میخواهم لحظه آخر یک رژ لب قرمز زده باشم. از این خیس ها که مثل ریمل میماند. مامانم که ندارد باید بروم بخرم. واای از حالا در پوست خودم نمیگنجم! یک کمی، یک کوچولو ریمل هم میزنم که چشمهای بسته ام خوشگل تر بشوند. با سایه آبی؟! نه دیگر خیلی ضایع میشود. باید یک جوری آرایش کنم که خیلی ضایع نباشد. یک جوری که مامانم بگوید این دختر ما هم خوشگل بود و بهش نگفتیم ها! خخخ

ولی واقعا مانده ام که چه کار کنم. میدانم که دارید فکر میکنید:‌ترسیده. اصلا همه این کارهایش  مسخره بازی است. ولی من جدی ام. مصمم تر از هر وقت دیگر هستم. فقط خیلی سخت است. مردم فکر میکنند کاری ندارد که. تصمیم میگیری بمیری،‌و بعد میمیری. اصلا اهل دوراندیشی نیستند.

خب بعدش چطور؟‌ قبلش؟! چرا فقط آن لحظه را میبینید؟‌ من شیمی ام اصلا خوب نیست. نمیدانم چطور میشود... میخواهم یک سمی چیزی بسازم که هم خوشمزه باشد هم سرعت عملش بالا. لحظه رهایی باید شیرین ترین لحظه عمر آدم باشد. ولی نمیدانم. شاید اصلا نمیشود. 

خیلی گیجم بچه ها! اصلا نمیفهمم. تک تک روشها را خواندم و دیدم که هیچ کدام به درد من نمیخورد. همین الآن به شکل خیلی مسخره ای سرچ کردم سم خوشمزه!!

نوشت نمک و شکر و روغن سمهای خوشمزه ای هستند که ما هر روز میخوریم.. :/

یک فکر جدید به سرم زد! تدریجی اما شیرین! یوهو! فهمیدم!‌ اصلا این هفته هر چی آشغال پاشغال دم دستم آمد میخورم. یک طوری که اصلا به چاق شدن و زشت شدن و جوش زدن فکر نکنم. به نظرتان چقدر طول میکشد تا جواب بدهد؟‌ زیاد؟‌ حالا یک امتحانی میکنیم. برای کسی که میتواند تعداد فست فود های تمام عمرش را با دست بشمارد، مردن با غذا کار راحتی است. یک نفر هم گفتند صبح و ظهر و شب کله پاچه خورد و مرد. چه مسخره! به نظرم اگر همه را با هم امتحان کنم قظعا به نتیجه میرسم. فقط یک کمی فکر میخواهد. 

خب نتیجه چی شد؟

مرگ تدریجی خوشمزه، مکان خاصی هم ندارد. احتمالا بیمارستان... نه نه نه! نشد! من توی بیمارستان رژ لب خیس از کجا بیاورم؟‌ میخواهم همه چیز طبق برنامه خودم باشد. انگلیسی ام زیاد خوب نیست که توی سایت های خارجی بگردم. محض رضای خدا میشود یک نفر به من کمک کند؟‌ :(((

البته خودم هم بیکار نمینشینم! میگردم و یک روشی از خودم در میاورم. مشکل جامعه این است که اصلا یک سری آدمها را آدم حساب نمیکند. مثل چپ دستها. یا خودکش ها! اصلا هیچ راهنمای جامع و مانعی برایش وجود ندارد. به جز آن کتاب ژاپنی مسخره که گفتم. فعلا میروم اما بهتان قول میدهم که در چند روز آینده با یک روش خوب و یک خدمت بزرگ به بشریت برمیگردم. شما هم چیزی به ذهنتان میرسد بگویید.

میدانستم وبلاگ هم که بزنم هیچ کس سراغش نمی آید. خب یک نظر بگذارید محض رضای خدا هر چی به ذهنتان میرسد بگویید اشکال ندارد. چرت و پرت هم باشد مهم نیست بالاخره شاید من را به یک چیزی رساند. 

فکرهای خوبی توی سرم هست.

فعلا!